De Manx-kat is afkomstig van een klein eiland tussen Groot-Brittannië en Ierland, het eiland Man, en het is ook de thuisbasis van verschillende legendes over de ontwikkeling van de Manx. Sommigen geloofden dat de kat een hybride mix was van een kat en een konijn, en anderen suggereren dat de kat te laat de ark van Noach binnenging en met zijn staart tussen de deur kwam te zitten. De kortstaartkat, of in sommige gevallen geen staart, is een gespierd dier, bedreven in het jagen op knaagdieren en dol op interactie met mensen. Het zijn uitzonderlijke huisdieren die een lang, gezond leven kunnen leiden, maar vatbaar zijn voor ernstige medische problemen.
De M-mutatie
Als u van plan bent een Manx te adopteren, is het van cruciaal belang om de fokker te inspecteren en ervoor te zorgen dat Manx-kittens vrij zijn van enige genetische ziekte. Alle Manx zijn echter kwetsbaar voor aandoeningen die verband houden met de M-mutatie. De katten zijn heterozygoot voor de mutatie waardoor ze staartloos zijn, en wanneer twee heterozygote ouders een homozygoot kitten voortbrengen, sterft het meestal voor de geboorte in de baarmoeder. Manx kan vier soorten staarten hebben:
- Normaal: Katten met lange staarten
- Stumpy: Katten met slechts 7-14 coccygeale wervels in hun staart die geknikt lijken
- Rumpy: Staartloze katten zonder coccygeale wervels
- Rumpy riser: Katten met één tot zeven coccygeale wervels die zijn samengesmolten en naar boven wijzen
Rumpy Manx en rumpy risers zijn vatbaar voor medische aandoeningen die de wervelkolom aantasten.
De 10 meest voorkomende gezondheidsproblemen bij Manx-katten
1. Manx-syndroom
Het Manx-syndroom is een verlammende aandoening die ongeveer 16% van de Manx-kittens treft. Staartloze en stuitstaartkatten zijn kwetsbaarder voor spinale problemen die verband houden met het Manx-syndroom dan katten met een lange staart. De ziekte omvat verschillende spinale problemen, maar de meest voorkomende vorm is spina bifida. Het treedt op wanneer de botten van de wervelkolom zich niet volledig ontwikkelen en de neurale buis die het ruggenmerg vormt niet sluit.
Symptomen van de aandoening zijn onder meer een abnormale gang, slepende achterpoten, fecale of urine-incontinentie en verlies van gevoel in de achterpoten. Er is geen remedie voor spina bifida, hoewel een operatie in sommige gevallen de mobiliteit kan verbeteren. Katten met het Manx-syndroom moeten voorzichtig worden behandeld om verdere verwondingen te voorkomen, en eigenaren moeten hun huis aanpassen aan Manx, die zich niet kan verplaatsen zoals gezonde katten.
2. Fecale incontinentie
Darmincontinentie kan voorkomen bij andere kattenrassen, maar één vorm van de aandoening komt vaker voor bij Manx-katten. Reservoirincontinentie is een rectale aandoening die verhindert dat katten ontlasting op de juiste manier opslaan, en sluitspierincontinentie treedt op wanneer de anale sluitspier niet gesloten kan blijven. Sluitspierincontinentie kan worden veroorzaakt door anale laesies of schade aan de zenuwen die zijn verbonden met het ruggenmerg, wat vaker voorkomt bij Manx-katten.
Symptomen van sluitspierziekte zijn onder meer ontsteking van het rectum, roodheid, leeglopen van het rectum en likken aan het rectum. Het behandelen van sfincterproblemen is voor dierenartsen een grotere uitdaging dan reservoirproblemen, maar een operatie kan sommige aandoeningen verbeteren. Sommige katten met fecale incontinentie kunnen echter niet worden behandeld en de meesten leven de rest van hun leven met het probleem.
3. Megacolon
Een megacolon-diagnose komt vaker voor bij katten dan bij honden, en treedt op wanneer de dikke darm uitgerekt en verzwakt is. De eerste symptomen van de aandoening kunnen zijn: minder stoelgang, pijnlijke obstipatie en abnormaal harde ontlasting, maar de ziekte kan voortschrijden en leiden tot verlies van eetlust, braken, uitdroging, gewichtsverlies en minder energie.
Megacolons kunnen het gevolg zijn van zenuwbeschadiging in de dikke darm of obstipatie. Wanneer de aandoening vroeg wordt ontdekt, zijn de behandelingen succesvoller. Megacolon is echter een dodelijke ziekte als het onbehandeld blijft. Katten kunnen laxeermiddelen, klysma's of vezelrijke diëten krijgen om de symptomen te verlichten, maar in ernstige gevallen kan een operatie nodig zijn om een deel van de dikke darm te verwijderen.
4. Obstipatie
Constipatie is een behandelbare aandoening, maar het niet aanpakken van het probleem kan megacolon veroorzaken. Obstipatie heeft verschillende oorzaken, waaronder darmobstructie, problemen met de kattenbak, onderliggende ziekte en uitdroging. Na een lichamelijk onderzoek kan een dierenarts röntgenfoto's gebruiken om de omvang van de aandoening en bloedonderzoek te onderzoeken om een ernstige ziekte uit te sluiten.
Medicijnen en veranderingen in het dieet kunnen constipatie verlichten, maar sommige katten moeten de behandeling mogelijk voor onbepaalde tijd voortzetten om toekomstige voorvallen te voorkomen. Gezonde katten hebben doorgaans één stoelgang per dag, maar katten die 48 uur lang niet poepen, moeten onmiddellijk naar de dokter worden gebracht.
5. Hoornvliesdystrofie
De meeste rassen zijn niet kwetsbaar voor hoornvliesdystrofie, maar Manx en korthaar zijn vatbaar voor de aandoening. Hoornvliesdystrofie is een erfelijke aandoening die meestal beide ogen aantast en behandeling is van cruciaal belang omdat het een progressieve ziekte is. De ziekte is onderverdeeld in drie typen, maar Manx zijn kwetsbaarder voor de endotheliale vorm van corneadystrofie.
Endotheeldystrofie komt vaak voor bij jongere katten en kan vochtblaasjes op het hoornvlies en slechtziendheid veroorzaken. Dierenartsen kunnen hoornvlieslabels verwijderen om endotheliale gevallen te behandelen, en sommige katten krijgen contactlenzen om hun zicht te verbeteren.
6. FLUTD
Feline lagere urinewegaandoening (FLUTD) is een algemene term voor aandoeningen die de blaas en urethra aantasten. Hoewel FLUTD op elk moment in het leven van een kat kan voorkomen, zijn de dieren die kwetsbaarder zijn voor de ziekte onder meer binnenkatten die zelden sporten, katten die droogvoer eten en katten met overgewicht. Symptomen zijn onder meer huilen tijdens het urineren, bloed in de urine, overmatig likken aan de geslachtsorganen, plassen buiten de kattenbak en moeite doen om te plassen.
FLUTD heeft verschillende oorzaken, waaronder urinestenen en obstructies, maar Manx zijn kwetsbaar om de aandoening te krijgen door afwijkingen aan het ruggenmerg. Dierenartsen zullen vóór de behandeling de oorzaak van de ziekte bepalen, en een vroege diagnose kan voorkomen dat het probleem zich ontwikkelt tot een levensbedreigende ziekte.
7. suikerziekte
In sommige gevallen verkort diabetes het leven van een kat niet significant als het op de juiste manier wordt behandeld door de eigenaar. Diabetes kan worden veroorzaakt door katten te vaak menselijk voedsel te geven, zwaarlijvigheid en het gebruik van steroïden. Hoewel diabetes een ernstige ziekte is die dodelijk kan zijn, kunnen de meeste dieren verbeteren met dagelijkse insuline-injecties en veranderingen in het dieet.
Sommige katten hebben de rest van hun leven insuline-injecties nodig, maar anderen met minder ernstige gevallen hebben ze misschien slechts tijdelijk nodig. Het handhaven van een eiwitrijk en koolhydraatarm dieet kan katachtigen helpen de ziekte onder controle te krijgen.
8. Mestceltumoren
Inwendige organen of de huid kunnen aangetast zijn. De kanker verschijnt als kleine knobbeltjes of afgeplatte plekken op de huid, en de meest voorkomende locaties zijn de bovenkant van het hoofd en de oren. Huisdieren met de darmvorm van de ziekte kunnen braken, diarree, bloed in de ontlasting en zwartgekleurde ontlasting ervaren.
Miltgevallen kunnen gepaard gaan met gewichtsverlies, verlies van eetlust en braken. Dierenartsen kunnen de kankerachtige knobbeltjes verwijderen, maar in ernstige gevallen kan bestraling of chemotherapie nodig zijn. Het diagnosticeren van de aandoening in de vroege stadia is van cruciaal belang omdat de kanker zich kan verspreiden naar de lymfeklieren, lever, longen of beenmerg.
9. Obesitas
Katten met overgewicht kunnen grappig zijn voor niet-kattenliefhebbers, maar obesitas is een serieus probleem dat kan leiden tot andere aandoeningen zoals artritis, hart- en vaatziekten en stofwisselingsstoornissen. Helaas zijn Manxen kwetsbaar voor obesitas, en tot 63% van de katten in ontwikkelde landen zijn zwaarlijvig. Obesitas beperkt de mobiliteit en maakt het moeilijker voor katten om te springen en trappen te beklimmen.
Dierenartsen kunnen ouders van gezelschapsdieren helpen hun zwaarlijvige katachtigen te behandelen door dagelijkse caloriedoelen vast te stellen om gewicht te verliezen en speciale diëten voor te schrijven die het lichaam helpen meer vet te verbranden voor energie dan glucose. Obesitas is te behandelen, maar het is ook een te voorkomen aandoening die kan worden vermeden met een gezond dieet, lichaamsbeweging en veterinaire zorg.
10. Vervettingssyndroom
Leververvetting, ook wel hepatische lipidose genoemd, is de meest voorkomende vorm van leverziekte bij katten. Wanneer katachtigen uitgehongerd of ondervoed zijn, zal hun lichaam vet naar de lever overbrengen. De lever kan geen grote hoeveelheden vet verwerken en kan opzwellen en geel worden. Wanneer het pigment in het bloed van de kat vrijkomt, kunnen de ogen ook geel worden.
De aandoening is te behandelen als ze vroeg wordt opgemerkt, maar als ze niet wordt behandeld, kan ze dodelijk zijn. Symptomen van de ziekte zijn diarree, snel gewichtsverlies, braken, obstipatie, geelzucht, depressie, kwijlen en spierverlies. Dierenartsen moeten ernstige gevallen behandelen met vloeistoftherapie en medicijnen die ziekenhuisopname vereisen, maar vroege stadia worden vaak behandeld met speciale diëten om meer eiwitten binnen te krijgen.
Conclusie
Manx-katten zijn kwetsbaar voor verschillende medische aandoeningen, maar het zijn actieve, vriendelijke huisdieren die met de juiste zorg een lang leven kunnen leiden. Als u een Manx zonder staart heeft, moet u periodiek door een dierenarts worden gecontroleerd om er zeker van te zijn dat de kat niet lijdt aan het Manx-syndroom. Het bezitten van een Manx kan een ongelooflijke ervaring zijn, maar je moet zijn gezondheid nauwlettend in de gaten houden om er zeker van te zijn dat hij geen ruggengraataandoening heeft.
