Baardagamen zijn uitstekende huisdieren en zijn nu te vinden in meer dan 4 miljoen huizen in de Verenigde Staten. Ze zijn gemakkelijk te houden in kleine huizen en appartementen, ze hebben geen beweging nodig zoals sommige andere soorten huisdieren, en ze kunnen heel goed gesocialiseerd worden om tijd met hun baasjes door te brengen. Hoewel we buiten het bestek van dit artikel vallen, kunnen we het belang van "veehouderij" bij baardagamen niet genoeg benadrukken. Dit verwijst naar hun algehele zorg: voeding, hygiëne, dieet en milieu.
Baardagamen zijn, net als elk reptiel, vatbaar voor het ontwikkelen van ziekten. De zeven meest voorkomende, die hieronder in meer detail zullen worden onderzocht, omvatten metabole botziekte, infectieuze stomatitis, parasieten, gele schimmelziekte, luchtweginfecties, dystocie en impactie.
De 7 gewone baardagamen Gezondheidsproblemen
1. Metabole botziekte
Metabolische botziekte (MBD) veroorzaakt verweking van de botten. Het wordt ook wel "nutritionele secundaire hyperparathyreoïdie" genoemd en is het equivalent van de ziekte van Rickets bij mensen. De reden voor het ontwikkelen van MBD bij baardagamen is relatief complex. Het komt meestal voor als gevolg van diëten met veel fosfor en weinig calcium, of weinig vitamine D3. Baardagamen hebben echter ook UV-B-licht nodig om vitamine D3 te synthetiseren, dus als ze er niet genoeg van krijgen van een speciale UV-B-lamp, kan MBD ontstaan. MBD komt vaker voor bij jonge baardagamen.
Tekenen van MBD houden verband met zwakte van de botten: zwelling onder de kaak, zwelling van de achterbenen, moeite met lopen en beven. Soms zijn botten zo zwak dat ze breken.
MBD kan worden gediagnosticeerd door een grondig onderzoek, vaak gecombineerd met röntgenfoto's en bloedonderzoek. Röntgenfoto's tonen verminderde botdichtheid, breuken en verwijding van gewrichtsruimten. Bloedonderzoek toont een disbalans in calcium en fosfor. Behandeling kan worden geprobeerd en is vaak succesvol, maar het kan een hele uitdaging zijn om beschadigde botten te herstellen.
2. Infectieuze stomatitis
Infectieuze stomatitis wordt ook wel "mondrot" genoemd. Dit is een bacteriële infectie van het tandvlees en de kaak die veel voorkomt bij een aantal reptielensoorten. Dieet- en veehouderijfactoren dragen bij aan de ontwikkeling van deze ziekte. Tekenen van mondrot zijn rode vlekken in de mond en zwelling van het tandvlees. Na verloop van tijd ontwikkelen baardagamen een dikke gele "kaasachtige" afscheiding uit de mond en neus en tonen ze minder interesse in voedsel vanwege het ongemak dat wordt veroorzaakt door eten.
Gelukkig heeft mondrot over het algemeen een goede prognose met de juiste behandeling. Dit omvat een antibioticakuur en vaak een speciaal mondwater voor reptielen, beide voorgeschreven door een dierenarts.
3. Parasieten
Een aantal verschillende darmparasieten kunnen ziekten veroorzaken bij baardagamen. Dit is een vrij algemeen probleem bij jonge reptielen, evenals bij reptielen die onlangs in een nieuwe omgeving zijn gebracht. Twee veel voorkomende parasieten zijn pinworms en coccidia. Er wordt zelfs gedacht dat pinworms kunnen voorkomen in het maagdarmkanaal van de meeste baardagamen; bij een gezonde hagedis met een goed dieet en goede hygiëne zijn ze in zulke lage aantallen aanwezig dat ze geen problemen veroorzaken. Bij een ziek reptiel, of bij een reptiel met een slechte verzorging, kunnen de wormen zich vermenigvuldigen tot ongezonde aantallen en ziekte veroorzaken.
Tekenen van een darmparasietinfectie zijn losse, onwelriekende ontlasting en lethargie. Andere parasieten, zoals mijten en teken, worden soms op de huid en schubben aangetroffen nadat ze zijn overgedragen door een andere baardagaam. Verschillende orale en injecteerbare antiparasitaire medicijnen kunnen bij baardagamen worden gebruikt om dit probleem op te lossen. Mijten en teken kunnen worden behandeld met een actueel medicijn (een medicijn dat rechtstreeks op de huid wordt aangebracht). Zoals altijd is het houden van dieren van vitaal belang, dus het schoonmaken en desinfecteren van de omgeving van de baardagaam is erg belangrijk.
4. Gele schimmel
Gele schimmelziekte is ook bekend als CANV (Chrysosporium anamorph of Nannizziopsis vreisii). Dit is een zeer agressieve en besmettelijke schimmel die baardagamen van elke leeftijd kan treffen. Tekenen van deze ziekte zijn gele of geelbruine verheven plaques die over het hele lichaam kunnen verschijnen. Zonder behandeling gaan deze plaques scheuren en zweren.
Door deze ulceratie kunnen bacteriën binnendringen, waardoor er meer infecties ontstaan, en baardagamen kunnen erg ziek worden. Vroegtijdige behandeling is zeker gerechtvaardigd; Dierenartsen schrijven gewoonlijk antischimmel- en antibacteriële medicijnen voor.
5. Luchtweginfecties
Longontsteking (longontsteking) is de meest voorkomende luchtweginfectie bij baardagamen, hoewel de infectie soms de longen niet bereikt en zich beperkt tot de "bovenste luchtwegen". Bacteriën, virussen en schimmels kunnen allemaal luchtweginfecties veroorzaken bij baardagamen. Reptielen met een slechte verzorging zijn meer vatbaar voor het ontwikkelen van longontsteking. Onjuiste voeding, stress, koude omgeving en slechte hygiëne zijn allemaal factoren die bijdragen, omdat ze het immuunsysteem verzwakken.
De meest voorkomende tekenen van luchtwegaandoeningen zijn niezen, afscheiding uit neus en ogen, oppervlakkige of moeizame ademhaling of bellen blazen uit de mond. Ernstig aangetaste draken zullen ook lethargisch en anorexia zijn (niet eten). Dringende veterinaire aandacht is belangrijk - voor de diagnose kunnen bloedtesten en röntgenfoto's nodig zijn, en de behandeling omvat vaak antibiotica, warmte, voeding en ondersteunende medicijnen.
6. Dystokie
Dystocia verwijst naar moeite met het leggen van eieren. Het wordt ook wel "eierbinding" of "folliculaire stasis" genoemd. Dit is een veel voorkomend en mogelijk levensbedreigend probleem bij vrouwelijke baardagamen. Een aantal factoren dragen bij aan dystocie: onjuist dieet, slechte nestomgeving, onvoldoende UV-verlichting en ongepaste temperatuurregeling. Onderliggende infecties, abcessen of te grote eieren kunnen de passage van eieren bemoeilijken.
Nogmaals, snel ingrijpen is vereist. Dierenartsen kunnen bloedonderzoek, röntgenfoto's en echografie gebruiken om de aanwezigheid van dystocie te bevestigen. Medische behandeling kan worden geprobeerd, maar soms is een operatie nodig om de eicellen fysiek te verwijderen.
7. Impactie
Impact verwijst naar een verstopping in de darmen. Het kan verband houden met, of tegelijkertijd bestaan met constipatie. Constipatie verwijst naar onregelmatige stoelgang. Er zijn veel mogelijke oorzaken van impactie of constipatie bij baardagamen, waaronder uitdroging, zwakte, virale infectie, ruggenmergletsel en metabole botziekte (hierboven vermeld). Sommige hagedissen raken geïmpacteerd na het eten van ongepast materiaal, vaak "substraat" genoemd, uit hun verblijf. Andere hagedissen ontwikkelen impacties van uraatkristallen, die een product zijn van zouten die in hun urine aanwezig zijn. In tegenstelling tot de meeste zoogdieren hebben hagedissen geen aparte opening voor urine, maar een cloaca.
Wat de oorzaak ook is, baardagamen met impactie of obstipatie hebben rehydratatie nodig. Af en toe zijn röntgenfoto's nodig om de oorzaak achter de obstructie te diagnosticeren. Klysma's zijn ook een eenvoudige en nuttige behandeling als de impactie in de dikke darm zit.
Conclusie
Baardagamen worden over de hele wereld steeds populairder als huisdier. Hoewel ze vaak worden beschouwd als duurzame en gemakkelijk te onderhouden huisdieren, zijn goede verzorging en verzorging essentieel voor de gezondheid van dit prachtige reptiel. Dit omvat alles van temperatuur- en vochtigheidsregeling tot voeding en hygiëne. Het kan moeilijk zijn om tekenen van ziekte op te sporen bij baardagamen, omdat ze uitstekend zijn in het maskeren van deze tekenen.
Als u vermoedt dat er iets niet klopt, probeer dan nooit thuis een behandeling uit te voeren. Vroegtijdige betrokkenheid van een dierenarts leidt waarschijnlijk tot het beste resultaat voor jou en je baardagaam.
