De Doberman Pinscher is een prachtig ras dat eind 19e eeuw voor het eerst werd gefokt als waakhond. Bekend om hun uithoudingsvermogen, kracht en intelligentie, zijn Dobies niet alleen uitstekende beschermers, maar ook liefhebbende huisdieren. Ze zijn zeer veelzijdig en zijn zelfs gebruikt voor verschillende taken, waaronder politie- en legerwerk, reddingsoperaties en als geleidehond.
Dobermanns hebben een gemiddelde levensduur van 10 tot 13 jaar, maar zoals alle raszuivere hondenrassen zijn ze vatbaar voor verschillende gezondheidsproblemen. Blijf lezen om meer te weten te komen over deze aandoeningen, waardoor ze worden veroorzaakt en hoe ze worden gediagnosticeerd en behandeld.
De 8 veelvoorkomende gezondheidsproblemen bij Dobermans
1. Maagdilatatie-Volvulus
Tekenen van maagdilatatie - Volvulus
- Vergrote buik
- kokhalzen
- Rusteloosheid
- Overmatige speekselvloed
- Pijn of gejank bij aanraking van de buik
Maagdilatatie en Volvulus
Maagdilatatie en volvulus, of GDV, is een levensbedreigende aandoening die optreedt wanneer de maag zich vult met gas, vloeistof of voedsel, wat leidt tot maagdilatatie of een opgeblazen gevoel. Maagdilatatie kan verder evolueren naar wat een volvulus wordt genoemd, dat is wanneer de verwijde maag draait zodat zowel de ingang als de uitgang geblokkeerd raken. Dit verstoort de bloedtoevoer naar de maag en andere organen, wat snel tot shock leidt.
Oorzaken
Genetische aanleg zorgt ervoor dat bepaalde rassen meer kans hebben op een opgeblazen gevoel. GDV wordt het meest gezien bij grote honden met een diepe bovenlijf, hoewel elke hond door de aandoening kan worden getroffen. Honden van zeven jaar of ouder hebben meer dan twee keer zoveel kans om GDV te ontwikkelen dan honden in de leeftijdscategorie van twee tot vier jaar.
Verschillende verschillende oorzaken kunnen leiden tot een opgeblazen gevoel, waaronder inname van een vreemd voorwerp, één grote ma altijd per dag eten, te snel eten, drinken of te veel eten in één keer, en sporten na het eten.
Diagnose
Aangezien GDV een medisch noodgeval is, is veterinaire interventie onmiddellijk nodig. Een röntgenfoto zal kunnen aantonen of de hond lijdt aan een eenvoudig opgeblazen gevoel, wat betekent dat de maag alleen maar verwijd is, of dat het opgeblazen gevoel zich heeft ontwikkeld tot GDV, wat betekent dat het is verdraaid.
Behandeling
De behandeling van GDV moet snel zijn, want zodra de maag draait, kan dit binnen een uur tot de dood leiden. Chirurgische behandeling is de enige beschikbare optie om het leven van de hond te redden. De operatie omvat het losdraaien van de maag en het vastnaaien aan de binnenkant van de lichaamswand om te voorkomen dat het opnieuw gebeurt. Afhankelijk van de ernst van de aandoening en de schade die is aangericht, moet mogelijk ook een deel van de maag of de milt worden verwijderd.
Intraveneuze vloeistoffen met elektrolyten, pijnstillers en antibiotica zullen worden gegeven om shock te behandelen, de bloedsomloop te verbeteren, pijn te verminderen en elke infectie te voorkomen of te behandelen. Meestal wordt een elektrocardiogram (ECG) gebruikt om te controleren op hartafwijkingen die kunnen worden veroorzaakt door de gifstoffen die het gevolg zijn van een verminderde bloedsomloop.
2. Hypothyreoïdie
Tekenen van hypothyreoïdie
- Gewichtstoename
- Lethargie
- Droge, doffe vacht
- Terugkerende huid- of oorinfecties
- Hoge cholesterol in het bloed
Hypothyreoïdie
Hypothyreoïdie of traag werkende schildklier is een aandoening die optreedt wanneer de schildklier van een hond niet genoeg essentiële schildklierhormonen produceert om de stofwisseling goed te reguleren, waardoor de stofwisseling vertraagt.
Oorzaken
Meestal zijn lymfatische thyroïditis of idiopathische atrofie van de schildklier de oorzaken van hypothyreoïdie. Beide aandoeningen worden nog steeds slecht begrepen, maar leiden allemaal tot schade aan de schildklierfunctie.
Bij lymfatische thyreoïditis v alt het immuunsysteem de schildklier aan, terwijl bij idiopathische schildklieratrofie het schildklierweefsel wordt vervangen door vet. Deze twee aandoeningen zijn verantwoordelijk voor 95% van de gevallen van hypothyreoïdie bij honden, terwijl de andere 5% verband houdt met zeldzamere ziekten.
Diagnose
Als hypothyreoïdie wordt vermoed, wordt er een bloedmonster afgenomen en getest zodat de dierenarts de schildklierhormoonspiegels kan meten. Schildkliertesten worden gebruikt om zowel de diagnose te stellen als de behandeling van de aandoening te controleren.
Behandeling
De behandeling van hypothyreoïdie omvat meestal een recept voor het synthetische schildklierhormoon levothyroxine of L-T4. Regelmatige bloedtesten zijn vaak nodig om de voortgang van de behandeling te controleren. Zodra de hormoonspiegels gestabiliseerd zijn, heeft uw hond de rest van zijn leven het recept nodig.
3. Ziekte van Von Willebrand
Tekenen van de ziekte van Von Willebrand
- Langdurige bloeding na trauma of operatie
- Bloeden uit neus, tandvlees of vagina
- Bloed in urine of ontlasting
- Overmatige blauwe plekken
Ziekte van Von Willebrand
De ziekte van Von Willebrand is een erfelijke bloedingsaandoening die wordt veroorzaakt door een tekort aan de Von Willebrand-factor, een eiwit in het bloed dat helpt bij de stolling. Deze aandoening wordt het vaakst waargenomen bij Dobermans, Duitse herders, Golden Retrievers, Poedels en Shetland-herdershonden.
Oorzaken
De oorzaak van de ziekte van Von Willebrand is het resultaat van een erfelijke genmutatie. Wanneer er een verwonding optreedt, blijven de bloedplaatjes aan het beschadigde weefsel kleven en vormen ze een stolsel om verdere bloedingen te voorkomen. De Von Willebrand-factor helpt de bloedplaatjes aan elkaar te kleven, dus een tekort leidt tot abnormale, overmatige bloedingen.
Diagnose
Er kan een bloedmonster worden afgenomen om de hoeveelheid Von Willebrand-factor in het bloed te meten. DNA-testen zijn ook beschikbaar voor bepaalde rassen, waaronder Dobermans, en kunnen worden uitgevoerd met een mondstaafje.
Het is erg belangrijk om te weten of uw hond lijdt aan de ziekte van Von Willebrand, zodat de dierenarts voorzorgsmaatregelen kan nemen om bloedingen onder controle te houden in geval van een verwonding of operatie.
Behandeling
Er is geen remedie voor de ziekte van Von Willebrand, maar honden kunnen worden behandeld met bloed- of plasmatransfusies om de hoeveelheid Von Willebrand-factor in hun systeem te verhogen. Er is ook een synthetisch hormoon, desmopressine-acetaat genaamd, dat ook kan worden toegediend om de Von Willebrand-factor te verhogen.
Elke hond die is gediagnosticeerd met de ziekte van Von Willebrand of honden waarvan is vastgesteld dat ze drager zijn, mag nooit worden gefokt. Dit zal helpen voorkomen dat de erfelijke aandoening wordt doorgegeven aan toekomstige nakomelingen.
4. Heupdysplasie
Tekenen van heupdysplasie
- Zwakte achterpoten
- Pijn in de achterpoten
- Hinken
- Onwil om te staan, te lopen of de trap op te gaan
Heupdysplasie
Heupdysplasie is een degeneratieve aandoening waarbij de heupgewrichten afbreken. Honden hebben een heupgewricht met een kogelgewricht waarbij de bal bovenop het dijbeen goed in de ligamenten in de kom moet passen om een goede heupbeweging mogelijk te maken. Heupdysplasie treedt op wanneer de kom of bal sneller of langzamer groeit dan de andere.
Wanneer de bal niet goed in de kom past, kan dit ervoor zorgen dat de gewrichten op elkaar slijten, waardoor ze uiteindelijk losser gaan zitten en van positie veranderen, waardoor de pijn erger wordt en de gewrichten en ligamenten verder beschadigd raken. Indien onbehandeld, kan heupdysplasie leiden tot het onvermogen om te lopen.
Oorzaken
Heupdysplasie is een erfelijke aandoening die het meest voorkomt bij grotere honden. Bepaalde bijdragende factoren kunnen ook de kans vergroten dat een hond heupdysplasie ontwikkelt. Dit omvat overmatige groeisnelheid, onevenwichtige voeding, bepaalde vormen van krachtige lichaamsbeweging en overgewicht of obesitas.
Diagnose
De dierenarts zal de klinische symptomen in overweging nemen en een grondig lichamelijk onderzoek uitvoeren om voelbare laksheid in de gewrichten vast te stellen. Een röntgenfoto van de heupen is over het algemeen de methode die wordt gebruikt voor het diagnosticeren van heupdysplasie.
Behandeling
Zodra de diagnose is bevestigd, zal de dierenarts het beste behandelplan bespreken, afhankelijk van de medische geschiedenis van uw hond, de ernst van de aandoening en eventuele bijdragende factoren. Het behandelen van heupdysplasie bestaat uit het helpen van uw hond om zijn mobiliteit te behouden en de pijn zo minimaal mogelijk te houden.
Honden moeten op een gezond dieet worden gehouden, passende lichaamsbeweging krijgen en kunnen pijnmedicatie of zelfs corticosteroïden voorgeschreven krijgen voor de behandeling. Gewrichtssupplementen, massages, fysiotherapie en andere alternatieve therapieën zijn ook beschikbaar om heupdysplasie te helpen beheersen.
5. Gedilateerde cardiomyopathie
Tekenen van gedilateerde cardiomyopathie
- Oefenintolerantie
- Zwakte
- Hoesten
- Snelle ademhaling
- Verhoogde ademhalingsinspanning
- Rusteloosheid
- Samenvouwen
- Plotseling overlijden
Gedilateerde cardiomyopathie
Gedilateerde cardiomyopathie of DCM is een ziekte van de hartspier die resulteert in een verminderd vermogen van het hart om druk op te wekken om bloed door het vasculaire systeem te pompen. Hartkleppen kunnen gaan lekken, wat kan leiden tot een opeenhoping van vocht in de borst en de buik, wat bekend staat als congestief hartfalen.
Oorzaken
De oorzaak van DCM is een onderwerp van discussie. Er zijn aanwijzingen dat er een genetische gevoeligheid is die verband houdt met de aandoening, aangezien bepaalde rassen meer kans hebben om aan DCM te lijden dan andere. De incidentie van DCM neemt toe met de leeftijd en treft meestal honden van 4 tot 10 jaar oud.
Naast genetica zijn er ook andere factoren waarvan wordt aangenomen dat ze bijdragen aan gedilateerde cardiomyopathie, waaronder voedingstekorten gerelateerd aan taurine en carnitine, en infectieziekten.
Diagnose
Er moet een grondig lichamelijk onderzoek worden uitgevoerd en er moeten bepaalde diagnostische tests worden uitgevoerd om andere ziekten uit te sluiten en de diagnose DCM te bevestigen. Röntgenfoto's kunnen uitwijzen of de hond een vergroot hart heeft of vochtophoping rond de longen.
Een elektrocardiogram kan aritmieën of een abnormaal snelle hartslag aan het licht brengen. Een echocardiogram of echografie van het hart is de enige manier om de aandoening definitief te diagnosticeren, aangezien het de dikte van de hartspier en het vermogen van elke hartkamer om bloed te pompen kan laten zien.
Behandeling
De behandeling van gedilateerde cardiomyopathie kan variëren. Het bevat over het algemeen voorgeschreven medicijnen om het vermogen van het hart om te pompen te vergroten, eventuele aritmieën te beheersen en de bloedvaten te verwijden om de bloedsomloop te verbeteren. Diuretica worden vaak toegediend om vochtophoping te verminderen. De langetermijnprognose is doorgaans slecht voor honden die al klinische tekenen van hartfalen beginnen te vertonen.
6. Wobbler-syndroom
Tekenen van het Wobbler-syndroom
- Vreemde wankele gang
- Nekpijn
- Stijfheid
- Hoofd naar beneden houden
- Huilen bij hoofdschudden
- Zwakte
- Korte pas lopen
- Spastische of zwakke voorste ledematen
- Spierverlies bij de schouders
- Verhoogde extensie van alle vier de ledematen
- Moeite met staan
- Gedeeltelijke of volledige verlamming
Wobbler-syndroom
Wobbler-syndroom is een neurologische ziekte die de cervicale wervelkolom aantast en resulteert in verlies van motorische functie en coördinatie. Het is meestal een ziekte die voorkomt bij grote hondenrassen. Kleine honden hebben de aandoening gekregen, maar het komt zeer zelden voor. In een onderzoek onder 104 honden met het wobblers-syndroom waren slechts 5 van die honden klein. De aandoening treft meestal honden van middelbare tot oudere leeftijd.
Oorzaken
De neurologische symptomen die aanwezig zijn als gevolg van compressie van het ruggenmerg. Bij Dobermans wordt compressie meestal veroorzaakt door een klein wervelkanaal met hernia. Het kan ook te wijten zijn aan een klein wervelkanaal met benige veranderingen die het ruggenmerg aantasten. De spinale zenuwen of de zenuwwortels kunnen ook worden samengedrukt, wat veel pijn en ongemak veroorzaakt.
Diagnose
Om het wobbler-syndroom te diagnosticeren, kunnen röntgenfoto's van de cervicale wervelkolom enkele afwijkingen vertonen, zoals botlaesies, maar geavanceerdere beeldvorming zoals een MRI- of CT-scan is vereist om de mate van compressie van het ruggenmerg te bepalen om de aandoening definitief te diagnosticeren.
Behandeling
Medische behandeling en chirurgie zijn de twee soorten behandelingen voor het wobbler-syndroom. Medische behandeling bestaat over het algemeen uit het beperken van activiteit en het gebruik van corticosteroïden om de zwelling van het ruggenmerg als gevolg van compressie te verminderen.
Honden zullen vaak verbetering vertonen met het gebruik van steroïden, maar zullen verslechteren wanneer ze worden stopgezet. Medische behandeling is de gebruikelijke manier van handelen voor degenen die geen ideale chirurgische kandidaten zijn, zoals oudere honden of honden die zeer milde klinische symptomen vertonen.
Chirurgie wordt aanbevolen bij honden met ernstige symptomen en die niet reageren op medische behandeling. Chirurgische behandeling van de aandoening is afhankelijk van de onderliggende oorzaak van compressie van het ruggenmerg.
7. Tussenwervelschijfziekte (IVDD)
Tekenen van IVDD
- Zwakte
- Pijn
- Onvast lopen
- Onwil om te springen
- Angstig gedrag
- Lethargie
- Gebrek aan eetlust
- Verlamming
- Gebogen rug of nek met gespannen spieren
- Verlies van controle over blaas en/of darmen
IVDD
Tussenwervelschijfziekte of IVDD is een degeneratieve ziekte die het ruggenmerg aantast en mobiliteitsproblemen en pijn veroorzaakt. IVDD is het resultaat van het feit dat de schokabsorberende schijven tussen de wervels geleidelijk beginnen uit te harden totdat ze de wervels niet meer kunnen opvangen. Deze verharde schijven zullen typisch uitpuilen of scheuren, waardoor het ruggenmerg wordt samengedrukt. Dit kan zenuwimpulsen beschadigen, inclusief die welke de darmen en blaas aansturen.
Oorzaken
Aangezien de ziekte van de tussenwervelschijf een leeftijdsgebonden degeneratieve aandoening is, wordt deze veroorzaakt door de verharding van die geleiachtige schijven in de loop van de tijd. Bepaalde rassen zijn genetisch vatbaar voor de aandoening, zoals teckels, corgi's, bassethonden en doberman pinschers.
Diagnose
IVDD wordt meestal niet opgemerkt totdat het de hond pijn begint te doen. Als uw hond tekenen begint te vertonen, moet hij zo snel mogelijk een dierenarts zien. Diagnostische tests voor ziekte van de tussenwervelschijf omvatten doorgaans röntgenfoto's, een neurologisch onderzoek en mogelijk een MRI om de schijven te helpen lokaliseren die de problemen veroorzaken.
Behandeling
Milde tot matige gevallen van IVDD kunnen zonder operatie worden behandeld. Dit omvat het gebruik van ontstekingsremmende medicijnen, beperking van activiteit en fysiotherapie. Ernstige gevallen vereisen meestal een chirurgische ingreep.
Het doel van de operatie is om het zieke tussenwervelschijfmateriaal te verwijderen en de druk op het ruggenmerg te verlichten om normaal bloed te herstellen, de mobiliteit te verbeteren, pijn te verlichten en verdere problemen met de schijven in de toekomst te voorkomen. In sommige gevallen kunnen meerdere operaties nodig zijn.
8. Progressieve retinale atrofie
Tekenen van progressieve retinale atrofie
- Verwijde pupillen
- Abnormaal reflecterende ogen
- Nervositeit 's nachts
- Onwil om donkere gebieden te betreden
- Tegen voorwerpen stoten
- Staarvorming
Progressieve retinale atrofie
Progressieve retinale atrofie is een erfelijke oogziekte die resulteert in celdegeneratie van het netvlies, wat leidt tot blindheid. Deze aandoening is pijnloos en vordert langzaam in de loop van de tijd. Het begint vaak met moeite om 's nachts goed te zien.
Oorzaken
Progressieve retinale atrofie is het resultaat van een defect gen dat is geërfd van beide ouders. Honden met degeneratieve PRA worden geboren met normale staafjes en kegeltjes in het netvlies, maar de cellen beginnen af te breken als ze volwassen zijn.
Diagnose
Progressieve retinale atrofie wordt gediagnosticeerd tijdens een oogonderzoek met een focus op het netvlies. Staar kan zich in de late stadia van de ziekte ontwikkelen en kan in sommige gevallen zichtbaar zijn. Verwijzing naar een veterinaire oogarts kan nodig zijn om de diagnose te bevestigen of voor verder onderzoek, vooral als staar het zicht op het netvlies blokkeert.
Behandeling
Er is geen remedie voor PRA en de behandeling is gericht op het comfortabel en veilig houden van een hond terwijl zijn gezichtsvermogen steeds verder afneemt. Ze hebben hulp nodig om verwondingen te voorkomen en zich veilig te voelen in hun omgeving. Eigenaren gebruiken vaak veiligheidshekjes, begeleiden ze met een riem in onbekende gebieden en houden zelfs dezelfde meubelopstelling aan, zodat ze deze kunnen onthouden en dienovereenkomstig kunnen navigeren.
Tips om je Dobermann gezond te houden
Kies een gerenommeerde fokker
Als u een Doberman-puppy koopt, wilt u er zeker van zijn dat u dit doet bij een gerenommeerde fokker. Gerenommeerde fokkers leggen hun focus op de verbetering van het ras en doen alle noodzakelijke gezondheidscontroles en DNA-testen om ervoor te zorgen dat beide ouders gezond zijn en vrij zijn van genetische aandoeningen voordat ze gaan fokken.
Genommeerde fokkers laten hun nesten ook onderzoeken door een dierenarts en laten ook gezondheidscontroles uitvoeren. Zorg ervoor dat ze kennis hebben van het ras, zijn aangesloten bij uw nationale rasvereniging, veterinaire dossiers en registratiepapieren overleggen en u toestaan het pand te bezoeken en de ouders te ontmoeten.
Voer een uitgebalanceerd dieet
Voeding is een essentieel onderdeel van de algehele gezondheid van uw Doberman. Ze moeten een goed uitgebalanceerd dieet van hoge kwaliteit krijgen dat geschikt is voor hun leeftijd, grootte en activiteitenniveau. Ze zeggen: "je bent wat je eet", en hetzelfde geldt voor je hond.
Doe grondig onderzoek naar het voer dat u uw hond wilt geven om er zeker van te zijn dat het voer van de best mogelijke kwaliteit wordt gegeven. Het is erg belangrijk om te voorkomen dat uw Doberman overgewicht of obesitas krijgt, aangezien obesitas bepaalde gezondheidsproblemen kan veroorzaken of versterken.
Zorg ervoor dat ze voldoende bewegen
De Doberman is een zeer actief ras dat 1 tot 2 uur matige tot intense lichaamsbeweging per dag nodig heeft. Of je nu gaat wandelen of joggen, spelletjes spelen in de achtertuin of zelfs gaat zwemmen, goede lichaamsbeweging is erg belangrijk voor een optimale mentale en fysieke gezondheid.
Blijf op de hoogte van wellness-examens
Zorg ervoor dat u uw reguliere veterinaire welzijnsexamens bijhoudt om er zeker van te zijn dat uw Doberman gelukkig en gezond is. Bij deze afspraken kan de dierenarts de algemene gezondheid van uw hond beoordelen en testen op mogelijke ziekten of andere aandoeningen. Zij houden u op de hoogte van alle preventieve medicijnen en beantwoorden al uw vragen over de gezondheid van uw Dobie.
Conclusie
Zoals elke rashond hebben Dobermanns bepaalde gezondheidsproblemen waarvoor ze vatbaarder zijn. Dit betekent niet dat uw Doberman aan een van de bovenstaande aandoeningen zal lijden, maar deze informatie is belangrijk, zodat u weet wat mogelijk van invloed kan zijn op de gezondheid van uw hond. Zorg ervoor dat u de routinematige gezondheidsonderzoeken bijhoudt en als u ooit ongewone tekenen of gedragingen opmerkt, neem dan contact op met uw dierenarts.
