Als je een hondenbezitter bent, weet je dat je hond soms minder dan fris ruikt. Of het nu komt door het rollen in dode materie of omdat het toe is aan zijn regelmatige verzorging, honden kunnen soms gaan stinken. Een bad zou de situatie echter moeten corrigeren. Direct na het baden kan uw hond die kenmerkende "natte hondengeur" hebben, maar die geur zou moeten verdwijnen als hij eenmaal droog is.
Als je hond stinkt, zelfs nadat hij gewassen en afgedroogd is, kan dit duiden op een onderliggende medische aandoening die moet worden aangepakt. Veelvoorkomende medische problemen zoals parodontitis, huidinfecties, otitis externa, anaalklieraandoening en winderigheid kunnen ervoor zorgen dat een hond een onaangename geur ontwikkeltDit artikel gaat in op de problemen waarmee uw hond mogelijk te maken heeft.
De 5 redenen waarom honden zo stinken, zelfs na een bad
1. Parodontitis
Als je hond blijft stinken na een bad, kan hij last hebben van parodontitis. Vaak is het eerste teken van parodontitis "halitose" of stinkende adem. Naarmate de ziekte vordert, kunnen aangetaste honden tekenen van orale pijn vertonen, zoals onwil om te eten, liplikken, abnormaal kauwen, kwijlen of voedsel dat uit hun mond v alt. Sommige honden worden ook chagrijnig en ondergaan een persoonlijkheidsverandering door de pijn.
Parodontitis wordt veroorzaakt door ophoping van tandplak op het oppervlak van de tanden van een hond. Tandplak is een kleverige film van bacteriën die uiteindelijk verhardt tot tandsteen. Als tandplak niet wordt verwijderd, leidt dit tot ontsteking en infectie van de weefsels die de tanden omringen en ondersteunen. Parodontitis begint met gingivitis of ontsteking van het tandvlees. Als parodontitis in dit stadium onbehandeld blijft, kan de infectie zich dieper in de tandholte verspreiden en het bot vernietigen.
Uit een studie van de American Veterinary Dental Society bleek dat 80% van de honden een bepaalde mate van parodontitis heeft tegen de tijd dat ze drie jaar oud zijn, waardoor parodontitis de meest voorkomende ziekte is die onze honden metgezellen treft.
Parodontitis komt vaker voor bij honden van kleine rassen. Kortschedelige rassen zijn ook meer vatbaar voor tandheelkundige aandoeningen als gevolg van de rotatie en verdringing van hun tanden.
Deze ziekte vermindert de kwaliteit van leven van een hond door orale pijn, infectie en ontsteking te veroorzaken. Het kan ook leiden tot andere gezondheidsproblemen door inflammatoire of degeneratieve veranderingen in de nieren, lever en het hart te veroorzaken.
Als je merkt dat er een stank uit de bek van je hond komt, moet je je hond laten nakijken door een dierenarts. Onder normale omstandigheden moeten de tanden en het tandvlees van uw hond minstens één keer per jaar worden gecontroleerd door een dierenarts.
Als bij uw hond parodontitis wordt vastgesteld, moet uw dierenarts uw huisdier verdoven om een volledig oraal onderzoek uit te voeren, inclusief intraorale röntgenfoto's, om de gezondheid van de kaak en de tandwortels onder de tandvleesrand te beoordelen. Pas daarna kan een definitief behandelplan worden gemaakt.
De behandeling van parodontitis omvat het schalen van de tanden om tandplak en tandsteen te verwijderen, evenals het polijsten ervan. Extracties kunnen ook nodig zijn, afhankelijk van de ernst van de ziekte. Mogelijk heeft uw hond na de ingreep ook antibiotica en pijnstilling nodig.
Thuiszorg is cruciaal om parodontitis te voorkomen. Regelmatig het gebit van uw hond poetsen is de meest effectieve manier om het gebit van uw hond schoon te houden. Veel producten beweren de tandgezondheid te verbeteren, maar ze zijn niet allemaal effectief. Uw dierenarts is de beste persoon om advies te geven over tandheelkundige producten, traktaties en tandheelkundige specifieke diëten voor uw hond.
2. Otitis externa
Infectie van de buitenste gehoorgang van honden wordt otitis externa genoemd. Als uw hond otitis externa ontwikkelt, zult u waarschijnlijk een aanstootgevende geur uit zijn oren opmerken. Baden helpt niet om van de stank af te komen. Andere tekenen van otitis externa zijn hoofdschudden en krabben als gevolg van pijn en ongemak. De binnenkant van het aangetaste oor ziet er ook rood en ontstoken uit en u ziet mogelijk een donkerbruine of gele afscheiding uit de gehoorgang komen. In chronische gevallen kan de gehoorgang verdikt zijn.
Als je een van deze symptomen opmerkt, is het belangrijk om je hond te laten controleren door een dierenarts. Uw dierenarts zal beginnen met het onderzoeken van de gehoorgangen van uw hond met een otoscoop om te bepalen of het trommelvlies intact is en of er vreemd materiaal in de gehoorgang zit. Uw dierenarts zal dan een uitstrijkje van de afscheiding nemen en het onder de microscoop onderzoeken op schimmels, bacteriën of oormijt. Uw dierenarts moet mogelijk een monster van de afscheiding naar het laboratorium sturen voor kweek en gevoeligheid. Dit helpt bij het bepalen van het exacte organisme dat de infectie veroorzaakt en de juiste medicatie voor behandeling.
De resultaten van het onderzoek helpen bij het bepalen van de behandeling. De behandeling omvat het reinigen en spoelen van de aangetaste gehoorgang en geschikte orale of plaatselijke medicatie. Tijdens het consult zal uw dierenarts ook eventuele onderliggende ziekten of factoren identificeren die er mogelijk toe hebben geleid dat uw hond otitis externa heeft ontwikkeld. Honden met slappe oren, haar in de gehoorgang en honden die graag zwemmen, lopen risico op het ontwikkelen van otitis externa.
Voedsel- en omgevingsallergieën en endocriene stoornissen, zoals hypothyreoïdie, kunnen ook chronische of terugkerende oorontstekingen veroorzaken. Als uw dierenarts vermoedt dat uw hond aan een onderliggende ziekte lijdt, moet de ziekte worden gediagnosticeerd en behandeld. Uw dierenarts kan bloedonderzoek en andere tests adviseren om dit te doen. Als de onderliggende ziekte niet wordt aangepakt, zal uw hond waarschijnlijk terugkerende aanvallen van otitis externa krijgen.
3. Anale zakziekte
Als uw hond na een bad nog steeds stinkt, kan dit de oorzaak zijn van anale zakziekte. Honden hebben twee anale zakjes aan weerszijden van hun anus. Deze zakjes bevinden zich ongeveer vier en acht uur ten opzichte van de anus. De klieren aan de binnenkant van deze zakjes produceren een stinkende vloeistof die honden gebruiken om hun territorium af te bakenen.
Deze zakjes worden verondersteld op natuurlijke wijze te legen als een hond poept, maar soms gaat de vloeistof niet door en raken de zakjes geïmpacteerd. De vloeistof wordt dikker en de zakjes worden opgezwollen. Als dit gebeurt, zult u waarschijnlijk merken dat uw hond "scoot" of zijn achterwerk over de grond sleept of in zijn anus bijt. Honden met aangetaste anaalklieren stinken vaak en hebben een visgeur. Behandeling van aangetaste anaalklieren omvat het uitdrukken of legen van de zakjes. U kunt dit het beste door uw dierenarts laten doen.
In sommige gevallen kunnen aangetaste anaalklieren geïnfecteerd raken en een abces in de anale zak vormen. Het abces zal verschijnen als een pijnlijke, ontstoken zwelling aan één of beide zijden van de anus. Als het abces openbarst, zie je een afscheiding die bloed en pus bevat. Een anaalklierabces is buitengewoon pijnlijk en vereist antibiotica en andere medicijnen om de pijn onder controle te houden. In sommige gevallen moet het abces worden gespoeld onder verdoving of onder algemene verdoving.
4. Huidinfecties
Huidinfecties zijn vaak stinkend, met een onaangename geur die blijft hangen na een bad. Huidinfecties kunnen van schimmel- of bacteriële oorsprong zijn.
Malassezia dermatitis wordt veroorzaakt door een gist genaamd Malassezia pachydermatis. Getroffen honden zijn extreem jeukend en hebben een onaangename, muffe geur. In ernstige gevallen lijkt de huid verdikt en gepigmenteerd.
Malassezia wordt normaal gesproken op de huid aangetroffen, maar als de huidconditie verandert of als het immuunsysteem wordt onderdrukt, kan overgroei van gist optreden en ontstaat er een infectie. Allergieën en endocriene stoornissen kunnen de huid aantasten en leiden tot een Malassezia-infectie. Vochtig weer en de aanwezigheid van huidplooien maken een hond ook vatbaar voor het ontwikkelen van Malassezia dermatitis.
Om deze infectie te diagnosticeren, zal uw dierenarts monsters nemen van aangetaste delen van de huid en deze onder een microscoop onderzoeken. De behandeling omvat medicinale shampoos, actuele crèmes en orale medicatie in ernstige gevallen. De behandeling zal ook gericht zijn op het aanpakken van de onderliggende oorzaak van de schimmelinfectie.
Bacteriële huidinfecties tasten de haarzakjes en de omliggende huid van honden aan. Net als bij schimmelinfecties hebben bacteriële huidinfecties een onderliggende oorzaak, zoals allergieën, endocriene ziekten, parasieten of immunosuppressie. Bijtwonden en vreemde voorwerpen zoals graszaden kunnen ook leiden tot stinkende bacteriële huidinfecties. Rassen met overmatige huidplooien, zoals Bulldogs en Spaniels, zijn ook vatbaar voor het ontwikkelen van huidinfecties doordat er vocht tussen hun huidplooien zit.
Honden met bacteriële huidinfecties hebben vaak extreem jeuk. De huid ziet er ontstoken, schilferig uit en is bedekt met kleine met pus gevulde bultjes. Aangetaste honden kunnen ook haar verliezen.
Om een bacteriële huidinfectie te diagnosticeren, wil je dierenarts misschien monsters nemen om onder de microscoop te onderzoeken of ze naar het laboratorium sturen voor bacteriekweek en gevoeligheid. Als uw hond lijdt aan chronische huidinfecties, zal uw dierenarts de onderliggende oorzaak van de infectie willen achterhalen en mogelijk bloedonderzoek willen uitvoeren. De behandeling omvat speciale medicinale shampoos, zalven en antibiotica, evenals andere medicijnen die gericht zijn op het behandelen van de onderliggende oorzaak.
5. Hond Winderigheid
Als je net gewassen hond nog steeds stinkt, kan dit komen door winderigheid. Winderigheid is de overmatige vorming van gas in het darmstelsel met de daaropvolgende verdrijving van het gas uit de anus.
Af en toe een windje laten is normaal voor honden, maar het kan wijzen op een maag-darmprobleem wanneer het te veel wordt of erger begint te ruiken dan normaal. Overmatige winderigheid wordt vaak veroorzaakt doordat een hond iets nieuws eet, zoals een verandering in dieet, tafelresten of poepruimen tijdens wandelingen of in het park.
Voedselintoleranties en -allergieën kunnen ook winderigheid veroorzaken. Hondenvoer samengesteld met slecht verteerbare ingrediënten, zoals sojabonen of erwten, kan ook overmatige gasvorming veroorzaken. Kortschedelige of platte rassen, zoals buldoggen en mopshonden, hebben de neiging veel lucht in te slikken als ze eten of drinken, wat leidt tot winderigheid. Dit geldt ook voor honden die snel eten. Andere gastro-intestinale problemen, zoals prikkelbare darmziekte (IBD) en enteritis, kunnen ook overmatige winderigheid veroorzaken.
De behandeling van winderigheid is gebaseerd op een diagnose en omvat gewoonlijk een verandering van dieet.
Samenvatting
Als je hond blijft stinken na een bad, is dat meestal een teken dat er iets mis is. U kunt uw hond het beste laten controleren door een dierenarts als u merkt dat uw hond stinkt. Dit kan erop duiden dat uw hond lijdt aan een medische aandoening die behandeld moet worden.
Je hond kan niet alleen stinken, maar kan ook pijn en ongemak ervaren vanwege de aandoening. Dit is niet altijd vanzelfsprekend. Probeer het probleem niet te verhullen met geparfumeerde sprays en was uw hond niet te veel, omdat dit zijn vacht en huid kan ontdoen van natuurlijke oliën. Een maandelijks bad is voldoende, tenzij je hond zich natuurlijk in iets stinkends rolt.
