De Mastiff is een oud ras waarvan de oorsprong teruggaat tot de tijd van Julius Caesar. Het zal je niet verbazen dat ze tijdens oorlogen zijn gebruikt als aanvals- en vechthonden vanwege hun indrukwekkende grootte. De Romeinen gebruikten ze ook in het Colosseum, waar deze machtige honden het moesten opnemen tegen beren en leeuwen. Romeinse troepen introduceerden de Mastiff vervolgens in Engeland, waar hij lang werd gepresenteerd als een circusbeest, als een woeste en bloeddorstige hond. Gelukkig zijn die wrede tijden allang voorbij. Tegenwoordig is de Mastiff niets minder dan een geweldig huisdier.
Mastiffs voor de gewone tijdrekening
De Mastiff zou een afstammeling zijn van de Molossers die enkele duizenden jaren geleden in Centraal-Azië verschenen. Ze verspreidden zich over heel Eurazië, zozeer zelfs dat we verwijzingen naar deze honden kunnen vinden in zowel het oude Griekenland als het oude Babylon. Niemand weet precies hoe ze op de Britse eilanden zijn aangekomen, maar een theorie is dat ze rond 1500 voor Christus met Fenicische handelaren reisden.
Wat zeker is, is dat er tijdens de Romeinse invasie al Molossers in het Verenigd Koninkrijk woonden. Inderdaad, Julius Caesar zelf (100 v. Chr. - 44 v. Chr.) Was zo onder de indruk van deze ongelooflijke honden (die in grootte en gewicht de Molossers van het Romeinse leger overtroffen) dat hij velen terugbracht naar Rome om in de arena te vechten tegen leeuwen en gladiatoren.
Mastiffs in de Middeleeuwen
De Britten zouden aanzienlijk hebben bijgedragen aan de selectie van Mastiff-honden. Ze maakten ook hun gebruik als waakhonden populair, hoewel ze lange tijd dienden als vechthonden voor het vermaak van Engelse heren.
Zo werden Mastiffs eeuwenlang gebruikt om boerderijen en dorpen te beschermen en ook als vechthonden. Ze vergezelden legers maar werden ook gebruikt voor amusement. Omdat leeuwen relatief zeldzaam zijn in Groot-Brittannië, moesten ze tegen beren vechten. Deze laatste verdween echter aan het begin van de Middeleeuwen uit het land en het waren toen hondengevechten die werden georganiseerd totdat deze verfoeilijke sport in 1835 werd verboden.
Van de middeleeuwen tot de 19e eeuw
Het woord Mastiff verscheen in de 14e eeuw in Engeland en is afgeleid van het oude Franse "mastin", dat tegenwoordig "mâtin" is geworden. De oorsprong van de naam komt van het Latijnse "mansuetus", wat "temmen" betekent.
De moderne geschiedenis van het ras begint kort daarna, om precies te zijn in 1415, tijdens de slag bij Agincourt, in Noord-Frankrijk. Sir Peers Legh, gewond tijdens de gevechten, werd op het slagveld urenlang beschermd door zijn geliefde Mastiff, wachtend op hulp. Na deze klinkende prestatie werd zijn hond naar een van de eerste kennels gestuurd, de Lyme Hall Kennel, waar het ras zoals we dat nu kennen, werd ontwikkeld.
De evolutie van de bewapening en vervolgens het progressieve verbod op hondengevechten hebben de populariteit van de Mastiffs in de 18e en 19e eeuw echter sterk verminderd. De Mastiff bleef echter een formidabele waakhond en overleefde deze onvrede. Gedurende deze periode werden de agressieve eigenschappen, waar deze vechthonden tot nu toe naar op zoek waren, geleidelijk geëlimineerd om alleen de vriendelijkste individuen over te houden.
Het bijna uitsterven van de Mastiffs tijdens de twee wereldoorlogen
De eerste helft van de 20e eeuw werd de machtige Mastiff bijna fataal. Ten eerste, hoewel het in 1885 werd erkend door de zeer jonge American Kennel Club (AKC), slaagde het er niet in zich in de Verenigde Staten te vestigen. Daarom werd het ras aan het einde van de Eerste Wereldoorlog buiten het Verenigd Koninkrijk als niet-bestaand beschouwd.
Zijn redding kwam uit Canada in 1918 toen een puppy genaamd Beowulf werd geboren. Deze was het nageslacht van een koppel Mastiffs geïmporteerd uit Groot-Brittannië. Zo hebben zijn nakomelingen, samen met die van enkele andere individuen die in de jaren 1920 en 1930 werden geïmporteerd, het ras een paar jaar later voor uitsterven behoed.
De Tweede Wereldoorlog had echter (opnieuw!) dramatische gevolgen voor de Britse Mastiff-populatie. Bombardementen, oorlogsinspanningen, beperkingen en hongersnoden leidden tot het vrijwel uitsterven van het ras. Slechts één vrouwtje, Nydia de Frithend, overleefde. Nadat de vijandelijkheden waren geëindigd, importeerden rasliefhebbers 14 exemplaren uit de Verenigde Staten en lanceerden ze een succesvol fokprogramma opnieuw.
De opkomst van de Mastiff
In 1964 erkende de Fédération Cynologique Internationale (FCI) de Mastiff officieel, waarmee de heropleving van het ras werd bevestigd. In feite wordt het nu geaccepteerd door alle grote nationale hondenorganisaties, waaronder de American United Kennel Club (UKC), de Canadian Kennel Club (CKC) en natuurlijk de British Kennel Club (KC).
Tegenwoordig is de Mastiff een van de meest voorkomende reuzenhondenrassen ter wereld. In 2021 stond deze gigantische hond op de 35e plaats (van de bijna 200) in de AKC-ranglijst van rassen op basis van populariteit op basis van het aantal jaarlijkse registraties bij het lichaam. Dit is een stijging van ongeveer tien plaatsen in vergelijking met het begin van de jaren 2000.
The Bottom Line
We hopen dat dit artikel je heeft geholpen meer te weten te komen over de fascinerende geschiedenis van dit magnifieke beest. Maar ondanks zijn felle vechtersoorsprong heeft de Mastiff zeker een plaats in ons huis als een liefhebbende, loyale en beschermende viervoeter!
